Alweer op de helft van onze tijd in de Filipijnen!

Hoi allemaal!

We zijn alweer op de helft van onze tijd in de Filipijnen. Fijn om te merken dat we hier gewend zijn. We weten waar leuke en lekkere restaurantjes zitten, waar we het makkelijkst boodschappen kunnen doen en waar de nagelsalon en masseur het beste is :). Je kent de weg en weet welke Jeepney je moet hebben om ergens te komen. Met ons gaat het dus goed!

Deze week hebben we vooral de tijd genomen om te wennen aan ons nieuwe project. Het koste heel veel energie. Elke dag als we thuis komen zijn we doodmoe. We pakken eerst een douche omdat we ons best vies voelen. De hygiëne is niet al te best, en dat is niet prettig tijdens het werken met gehandicapte kinderen. Na die douche plof je al gauw neer op bed en soms slapen we wat. De avonden duren hier lang dus we gaan altijd wel de deur uit om lekker te eten. Dat is fijn na een dag werken.

Al met al kunnen we zeggen dat we al iets meer gewend zijn, maar we vragen ons af of het ooit echt zal wennen. De kinderen zijn elke dag weer super blij als we er zijn en we kunnen ze de hele dag helpen bij het spelen en de verzorging. Maar van ons vraagt het veel. Vooral omdat het zo anders is dan in Nederland. De groep is groot (15 kinderen), er zijn weinig aparte ruimtes en speelmateriaal en zoals we al schreven is de hygiëne slecht. De kinderen zijn niet alleen gehandicapt, maar lijken ook veel gedragsproblematiek te laten zien.

Het is moeilijk om met iedereen goed in contact te komen en te communiceren. We proberen elke dag te kijken naar het positieve. Namelijk dat wij er in ieder geval zijn om ze aandacht en wat structuur te geven. Want als wij er niet zijn, is er niet veel meer. Er is 1 huismoeder die vooral het eten klaar maakt en helpt met douchen, daar blijft het bij.
Ook zien we dat we steeds meer aan de kinderen gehecht raken. Ze kunnen ons goed aan het lachen maken en we leren ze beter kennen. Hierdoor weten we langzamerhand wat wel en niet werkt.

Ook zijn we donderdag middag met een nader project mee geweest naar een vuilnisbelt waar mensen wonen. Dit project gaat langs bij deze wijken om de mensen voorlichting te geven. Bijvoorbeeld over kinderrechten, een voorbeeld hiervan is dat de kinderen niet teveel buiten moeten spelen op de vuilnisbelt omdat de lucht slecht is voor de gezondheid. Alles wordt namelijk verbrand, inclusief plastic. De mensen willen er niet aan om hiermee te stoppen, want het afval moet opgeruimd worden.
Ze wonen trouwens op de vuilnisbelt omdat ze hier geld kunnen verdienen, met het verzamelen van bepaald plastic en ze hoeven voor hun ‘woning’ niks te betalen. Toen we aankwamen was het al best naar. Het is nog erger dan een sloppenwiik, je loopt echt letterlijk over het vuilnis en door de rookwolken. We vroegen ons af dat van ons wel zo verstandig was.. maar voor 1x is het wel indrukwekkend om te zien. Zeker omdat dit gewoon midden in de stad afspeelt.
De mensen hebben wel hun eigen huisjes gemaakt en de meeste kinderen hebben kleding en slippers. Maar volgens mij komt dit ook het meeste van donaties of projecten. Na hier een uurtje geweest te zijn (we hebben voornamelijk rond gekeken en gezien hoe onze mede vrijwilligers voorlichting gaven en liedjes zongen met de kinderen), wilden we eigenlijk wel graag weg. Het was best naar om daar zo te zijn en niks te kunnen betekenen.

Dit weekend zijn we naar het eiland Camiguin geweest, samen met nog twee andere vrijwilligers. Dit kleine vulkanische eilandje ligt wat ten zuiden van Cebu. Vrijdagochtend vroeg vlogen we er heen en na nog geen uur vliegen kwamen we aan.

Op het vliegveld hebben we een Nederlandse man ontmoet die werk bij een duikschool op het eiland. Na wat gesproken te hebben en met een folder in onze hand zijn we naar het hostel gegaan.

We hebben wat rond gekeken en besloten dat we graag een tour wilden gaan doen over het eiland. We hadden namelijk al gelezen dat er veel mooie dingen te zien waren. Samen met onze Filipijnse privé chauffeur zijn we in de Jeepney het eiland over gegaan. Hij heeft ons veel dingen laten zien, zoals watervallen, een geruïneerde kerk, cold en hot springs waar we ook mochten zwemmen en we hebben een stuk van een vulkaan beklommen. Puffend en zwetend na bijna een half uur trappen lopen, kwamen we aan op een plek waar we een mooi uitzicht hadden over een stuk van het eiland. De dag hebben we afgesloten bij een heerlijk restaurant en een borrel met de lokale Filipijnse rum :).

Na het gesprek met de Nederlandse man op het vliegveld, begon het duiken toch wel erg te kriebelen. Zaterdag zijn we naar de duikschool gegaan, aan de andere kant van het eiland. Omdat we nog niet eerder gedoken hadden, konden we niet gelijk het water in. We hebben eerst een film gekeken, wat theorie besproken en gebaren geoefend. Hierna zijn we spullen gaan passen en mochten we het water in. In het water hebben we verschillende oefeningen gedaan om vertrouwd te raken in het water. Nadat Marco (onze duikinstructeur) tevreden was over onze vaardigheden, hebben we een korte duik gemaakt van twintig minuten. Dit was al super om te ervaren, maar het smaakte naar meer!

Na kort overleg, hadden we afgesproken dat we zondag terug zouden komen om een duik te gaan maken op het eilandje Mantigue. Dit eilandje ligt op een half uur varen van Camiguin en heeft wit zand met helder blauw water. Het eiland Camiguin heeft namelijk alleen maar zwart zand omdat er zeven vulkanen zijn op het eiland. Het duiken bij Mantigue was geweldig, we hebben een duik gemaakt van vijftig minuten waarbij ons diepste punt tien meter was! Wat een mooie onderwaterwereld hebben wij gezien, zoveel verschillende vissen, gekleurd koraal en ook dit keer mochten we een zeeschildpad zien. Ditmaal zwom hij vlak voor ons langs! Na de duik mochten we nog even genieten van dit bounty eilandje met de onderwaterwereld nog op onze netvlies.

Terug bij ons eigen resort, besloten we om naar de zandbank te gaan die midden in zee ligt. Met een bootje kwamen we terecht op deze zandoppervlakte en hebben we mogen genieten van het uitzicht en de rust. Uiteraard goed gesmeerd met zonnebrand want er was geen schaduwplekje te vinden :). Na deze indrukwekkende dag zijn we op tijd ons bed in gegaan.
Maandagochtend ging de wekker vroeg en zaten we om half zes al aan het ontbijt. Na het ontbijt zijn we naar het vliegveld gegaan om weer terug te vliegen naar Cebu. Bij aankomst op het vliegveld, bleken de douane poortjes het niet te doen en de scan voor de tassen/koffers ook niet. Totaaaal geen probleem hier, niemand die zich er druk om maakt. Gewoon even een stuk je tas open doen en je mag zonder verder nog gefouilleerd te worden doorlopen.
Na een half uur in de lucht gehangen te hebben, met een quiz aan boord (doen ze elke keer hier in het vliegtuig haha) kwamen we weer aan op Cebu. We hebben onze spullen weer ‘thuis’ gezet en zijn gelijk door gegaan naar ons project. We waren de hele dag een beetje duf maar we zijn wel weer mooie herinneringen rijker!

Voor nu gaan we snel ons bed in en staat er weer een nieuwe stageweek te wachten!

Veel liefs en een kus van ons